APOKALIPSA SAMOTNOŚCI - PULSE Kiyoshiego Kurosawy ( Cz.II )

Tak naprawdę duchy i ludzie są tacy sami, nie ważne czy są martwi czy żywi.

/cytat z filmu /

  

Film Kurosawy zaliczany jest nieco na wyrost do techno-horrorów spod znaku „The Ring-Krąg” Hideo Nakaty, czy też „Nieodebranego połączenia” Takashiego Miike. Przypomnijmy, że w wymienionych filmach istoty nadprzyrodzone wykorzystywały technologię (telewizor, kasetę wideo, telefon komórkowy) jako sposób na ingerencję w świat materialny a także jako narzędzie zemsty.  W „Pulsie” komputer jest co prawda wykorzystywany przez duchy w formie „bramy” umożliwiającej im przedostanie się do wymiaru ziemskiego, lecz żaden z nich nie pragnie się mścić. Ich obecność generuje kilka niesamowitych, przerażających scen - to prawda.  White określa „Puls” nawet mianem najstraszniejszego horroru w dorobku Kurosawy (1) a David Kalat, autor monografii poświęconej zjawisku J-horroru, w humorystycznym tonie stwierdza: „Obejrzysz raz a już nigdy nie będziesz w stanie spojrzeć na zwykłą tłustą plamę nie doznawszy koszmarów”(2) (aluzja do plam pozostawianych na ścianach przez zmarłych bohaterów). Lecz mimo obecności duchów i grozy, „Puls” nie jest techno-horrorem w znaczeniu jaki można by przepisać obrazom Nakaty, Miike, czy wielu innych reżyserów. Autorzy „The Midnight Eye Guide to New Japanese Cinema” słusznie podkreślają, że Kurosawa „nie karmi” widzów strachem przed technologią, lecz wskazuje na niebezpieczny kierunek, w którym ona zmierza, negatywnie wpływając na jednostkę i społeczeństwo(3).

APOKALIPSA SAMOTNOŚCI - PULSE Kiyoshiego Kurosawy ( Cz. I.)

(…) choć może i żyjemy w obszarach fizycznie zatłoczonych, egzystencjalnie często znajdujemy się samotni i zagubieni w pustej przestrzeni.

/Kiyoshi Kurosawa, wywiad dla 

„Outlaw of Masters Japanese Cinema” Chris D./

Samotny statek wtopiony w bezkres morza. Oto jedno z pierwszych ujęć, otwierające jeden z najbardziej niezwykłych filmów grozy w dziejach gatunku - „Puls” (2001) Kiyoshiego Kurosawy. Sfilmowane z helikoptera, z ogromnej wysokości ujęcie towarowego statku przemierzającego pustkę oceanu w nieznanym celu i kierunku jest obrazem-mottem historii przedstawionej w filmie japońskiego reżysera. Ujęcie otoczonego przez ogrom wody statku konotuje bowiem skojarzenia z z zagubieniem, osamotnieniem, pustką – które w późniejszej narracji stanowić będą dominujące motywy, znajdując niezwykle przejmujące i wnikliwe rozwinięcie zarówno na poziomie fabuły, jak też specyficznego stylu. Warto jednak zaznaczyć na początku, że postrzeganie „Pulsu” jedynie przez temat wyobcowania, zaniku międzyludzkich relacji, czy też niemożność porozumienia, jest mimo wszystko zubożeniem głębi obrazu twórcy „Kuracji” (1997). Niemniej w tej analizie to właśnie na problematyce wielkiejmiejskiej samotności i alienującej roli technologii w życiu mieszkańców wielkich metropolii skupię swą uwagę. Wybieram tę tematykę w bogatym w poruszane kwestie filmie Japończyka, także z tej przyczyny, że to właśnie ona czyni obraz Kurosawy czymś więcej niż jeszcze jedną opowiastką o duchach w J-horrorowym stylu. Smutek „Pulsu” nie przybiera formy przygnębienia, jak w innych zanalizowanych przeze mnie w dziale „Kino boli” filmach, ale wydaje się, że choć jest mniej dobitny, to drąży równie głęboko a może nawet głębiej. Opowiada o doświadczeniu samotności, które w mniejszym lub większym stopniu jest udziałem każdego z nas.

ANGEL DUST (Enjeru dasuto, Japonia, 1994)

O co chodzi?

W każdy poniedziałek punktualnie o godzinie 18.00 w tokijskim metrze popełniane są morderstwa. Nieuchwytny zabójca, wykorzystując tłum podróżnych, wstrzykuje młodym kobietom śmiertelną truciznę. Do sprawy seryjnego zabójcy skierowana zostaje doktor psychologii Setsuko Suma, specjalistka w zakresie psychopatologicznych osobowości. Psycholog posiada także rzadki rodzaj empatii pozwalającej jej utożsamić się z umysłem zabójcy. Śledztwo okazuje się wyjątkowo trudne, a „dar” Setsuko jeszcze bardziej utrudnia jej prowadzenie sprawy. Tymczasem przybywa ofiar i dr Suma zwraca się o pomoc do swego byłego męża dr Aku Reia, eksperymentującego na umysłach pacjentów. Aku udziela kilku wskazówek Setsuko, ale jednocześnie kobieta coraz bardziej zaczyna podejrzewać ex-męża, że jest odpowiedzialny za zbrodnie. Eksperymenty dr Reia służą w istocie zdobyciu kontroli nad umysłem pacjenta. Setsuko ma przeczucie, że Aku kontroluje także jej, coraz bardziej skołatany, umysł. Nic nie jest pewne, poza tym, że kolejną ofiarą seryjnego mordercy ma stać się dr Suma.

ILLUSION OF BLOOD (Yotsuya Kaidan, Japonia, 1965)

O co chodzi?

Oiwa jest żoną zubożałego samuraja, Iyemona - ronina, który by zarobić na rodzinę i siebie trudni się wyrabianiem parasolek. Interes idzie słabo, na dodatek ojciec Oiwy również bezpański samuraj, zmusza Oiwę i jej siostrę Osode do prostytuowania się. Iyemon jest przeciwny takiemu traktowaniu jego żony. Gdy teść jeszcze oskarża go o kradzież pieniędzy, porywczy Iyemon dobywa katany i zabija ojca Oiwy. Tymczasem służący Iyemona, Naousuke, dybiący na cnotę Osode zabija jej narzeczonego. Wspólnie, by oddalić od siebie podejrzenia, podrzucają trupy do domu teścia, pozorując brutalne, podwójne morderstwo. Naosuke zbliża się do Osode, bo przyrzeka pomścić śmierć jej ojca i narzeczonego. Iyemon sprowadza do domu Oiwę, ale marzy mu się służba u potężnego daimyo a nie niańczenie żony i dziecka oraz zajmowanie się tak niegodnym samuraja zajęciem jak wyrabianie papierowych parasolek. Gdy jeden z miejscowych samurajów pragnie oddać rękę swej córki Iyemonowi i na dodatek zarekomendować go na dworze pana, ten czuje, że losu się do niego uśmiechnął. Na przeszkodzie stoi jednak żona Oiwa. Wraz z przyszłym teściem i jego kochanką oraz za wiedzą Naosuke Iyemon podaje cierpiącej z powodu słabego zdrowia Oiwie „lekarstwo”. W istocie jest to trucizna straszliwie oszpecająca twarz. Tak straszliwie, że gdy Iyemon spotyka małżonkę, przerażony wbija jej miecz w serce. Zabija także Koheia, pomocnika masażysty. Oba ciała przybija do drzwi i wyrzuca do rzeki, w okolicy zaś rozpowiada, że Oiwa uciekła razem z Koheiem. Gdy nic już nie stoi na drodze śmiałych planów Iyemona, duch okrutnie zamordowanej żony powraca zza światów upominając się o sprawiedliwość.

SHIELD OF STRAW (Wara no tate, Japonia, 2013)

O co chodzi?

Kunhide Kiyomaru staje się głównym podejrzanym, gdy policyjny patrol odnajduje zwłoki bestialsko zgwałconej i zamordowanej dziewczynki, Chiki Ninagawy. Policja bezskutecznie próbuje namierzyć mordercę, dopiero gdy do sprawy włącza się dziadek ofiary, pan Ninagawa, w śledztwie dokonuje się przełom. Kiyomaru oddaje się dobrowolnie w ręce policji. Ninagawa jest bowiem jednym z najbogatszych ludzi w Japonii i wyznacza nagrodę miliarda jenów za zabicie mordercy jej wnuczki. Morderca zdaje sobie sprawę, że nigdzie nie jest bezpieczny i jedynie policja może zapewnić mu ochronę. Wkrótce z Komendy Głównej przybywa rozkaz, aby przetransportować podejrzanego do Tokio. Do tego zadania zostaje wyznaczonych pięciu, cieszących się opinią najlepszych, oficerów policji, odpowiedzialnych za osobiste bezpieczeństwo Kiyomaru. A te jest poważnie zagrożone, ponieważ Ninagawa nie odwołał nagrody za zabicie mordercy jej wnuczki. Już w areszcie Kiyoamru zostaje zaatakowany przez strażnika, ale prawdziwe wyzwanie dla ochraniających go agentów rozpoczyna się wraz z podróżą do Tokio. Oficerom i eskortowanemu więźniowi zagraża dosłownie każdy. Na dodatek okazuje się, że także wśród nich jest ktoś, kto informuje Ninagawe o tym, gdzie znajduje się przewożony więzień.

OSTATECZNE WYJŚCIE (Natsuo Kirino, 2005)

Zbrodnia to niesłychana,
Pani zabija pana.
/„Lilje”, Adam Mickiewicz/

Największe zło to tolerować krzywdę.
/ Platon /

Natsuo Kirino nie trzeba chyba specjalnie przedstawiać polskim czytelnikom. W Polsce zostały wydane cztery jej powieści: „Groteska”, „Prawdziwy świat”, „Wyspa Tokio” oraz recenzowane „Ostateczne wyjście”, co jest wprawdzie małą kroplą twórczości japońskiej pisarki, której dorobek obejmuje dziewiętnaście powieści, kilka cyklów powieściowych (m.in. cieszący się sporą popularnością seria o przygodach detektywa Miro Murano) oraz wiele nowel i opowiadań, niemniej te cztery powieści oddają skalę talentu i zainteresowań pisarki. Kirino swoją przygodę z profesjonalnym pisarstwem zaczęła w 1984 r. od powieści … romansowych, lecz sławę i międzynarodowe uznanie przyniosły jej zupełnie inny rodzaj literatury. Przełom nastąpił wraz z wydaniem w 1997 r. powieści „Auto” (Kodnasha) na Zachodzie znanej pod angielskojęzycznym tytułem „Out” w naszym kraju jako „Ostateczne wyjście”. Utwór Kirino nagrodzono najbardziej prestiżowym wyróżnieniem przyznawanym pisarzom powieści kryminalnych Mystery Writers Japan Award. Książka spotkała się także z entuzjastycznym przyjęciem także na Zachodzie. Jej angielskie tłumaczenie znalazło się w finale najważniejszej nagrody dla twórców literatury, m.in.kryminalnej, Edgar Award. Wszystkie te wyróżnienia i entuzjastyczne recenzje znawców gatunku, jak i zwykłych czytelników, otworzyły Kirino drzwi na świat i dziś Japonka jest jedną z najpopularniejszych autorek kobiecych powieści kryminalnych z Azji. Czy „Ostateczne wyjście” jest zatem faktycznie tak dobre, czy to tylko efekt jakiejś przejściowej mody?

ZAPISKI FESTIWALOWE x 2 - 7 FESTIWAL FILMOWY 5 SMAKÓW (Warszawa, 5-11 listopada, 2013)

Nic dwa razy się nie zdarza. A jednak i w tym roku zostałem zaproszony wraz z osobą towarzyszącą (konkretnie: z moją żoną) przez organizatorów siódmej edycji Festiwalu Filmowego 5 Smaków. Rzecz jasna, nie tak całkiem bezinteresownie, ponieważ poproszono mnie, abym wygłosił dwie krótkie prelekcje związane z prezentowanymi azjatyckimi filmami grozy. Jak większość ludzi, nie lubię przemawiać publicznie, ale to niewielka „cena”, za możliwość bezpośredniego uczestniczenia w święcie kina azjatyckiego. Co prawda mój pobyt ze względów organizacyjno-finansowych ograniczony został do kilku dni i kilku filmów, ale to i tak wiele, jeśli weźmie się pod uwagę, że większość z pokazywanych na festiwalu obrazów nigdy nie pojawi się w polskich kinach.

HANA AND ALICE (Hana to Arisu, Japonia, 2004)

Wo ai ni (kocham cię)

/cytat z filmu/

O co chodzi?

Hana i Alice są przyjaciółkami. Pewnego razu zauważają na peronie dwóch chłopaków, wyglądających na braci. Dziewczyny spotykają ich każdego dnia, gdy udają się do szkoły i zaczynają się nimi coraz bardziej interesować. Zwłaszcza Hana, która zaczyna z ukrycia fotografować jednego z nich i ulega fascynacji osobą nieznajomego. Zapisuje się do kółka teatralnego tylko dlatego, że „chłopak z peronu” również uczęszcza na zajęcia tego kółka. Któregoś dnia Hana, śledząc nieznajomego spostrzega, że zajęty czytaniem książki chłopak uderza głową o bramę garażu i na krótką chwilę traci przytomność. Hana wykorzystuje okazję. Wmawia mu, że cierpi na amnezję, że nazywa się Masashi Miyashita i że jest w niej zakochany. Chłopak, rzeczywiście wszystkiego nie może sobie przypomnieć, więc daję wiarę słowom dziewczyny. Sytuacja się jednak komplikuje, gdy Masashi przez przypadek odkrywa swoje zdjęcia na komputerze Hany. Dziewczyna jest zmuszona wplątać w intrygę Alice, która ma udawać byłą dziewczynę chłopaka. Masashi coraz częściej zaczyna spotykac się z Alice, a ta niespodziewanie zakochuje się w chłopaku.

KAIDAN (Kaidan, Japonia, 2007)

O co chodzi?

Soetsu Minagawa, zajmował się akupunkturą oraz pożyczaniem pieniędzy. Pewnego razu udał się do samuraja Shinazemona Fukai i upomniał się o dług sprzed trzech lat. Samuraj nie miał zamiaru spłacić długu a upór i odwaga upominania się o swoje rozwścieczyły go do tego stopnia, że zabił Soetsu. Umierający mężczyzna rzucił na Fukaia i jego potomstwo klątwę. Ciało zabitego wrzucono do pobliskiego bagna Kasanega, słynącego w okolicy jako miejsce nawiedzone. Klątwa Soetsu wkrótce zaczęła zbierać krwawe żniwo – Fukai postradał zmysły, zabił swoją żonę a potem siebie. Ale jego śmierć nie ukoiła gniewu Soetsu. Dwadzieścia pięć lat później ocalały syn Fukaia, Shinkichi jest ubogim sprzedawcą tytoniu, starsza córka zamordowanego lichwiarza, Oshiga jest bogatą nauczycielką muzyki. Mieszka z młodszą siostrą Osono, ale jest samotną, dojrzałą kobietą, co odbierane jest przez otoczenie za niestosowne. Przeznaczenie sprawia, że Shinkichi i Oshiga zakochują się w sobie. Szczęście zakochanych nie trwa długo, bowiem na młodzieńca coraz częściej zerka młodziutka Ohisa, jedna z uczennic Oshigi. Podczas jednej ze sprzeczek Shinkichi przypadkowo rani kobietę w okolicy lewego oka. Kobieta na skutek infekcji rany ciężko choruje, połowa jej twarzy zostaje oszpecona. W końcu pozostawiona sama sobie umiera, podczas gdy Shinkichi planuje wspólny wyjazd z Ohisą w rodzinne strony. Ale ta historia nie będzie mieć happy endu: nikt z roku Fukai nie jest w stanie uchronić się przed klątwą Soetsu.

AZOOMA (Gong jeong sa hoe, Korea Płd, 2012)

O co chodzi?

Yoon Young Nam jest rozwódką i samotną matką, wychowującą dziesięcioletnią córkę, Jeonju. Pewnego dnia, gdy Young Nam uczestniczy w ważnym spotkaniu biznesowym ( z zawodu jest technikiem dentystycznym) nie odbiera telefonu. Nie wie, że był to najważniejszy telefon w jej życiu. To Jeonju zadzwoniła do matki, pragnąc zapytać, kiedy odbierze ją ze szkoły. Ponieważ jednak Young Nam była zajęta i nie odebrała telefonu, dziewczynka postanowiła samotnie wrócić do domu. Po drodze zaczepił ją nieznajomy, kierujący samochodem, mężczyzna. Zwabiona obietnicą odwiezienia do matki, dziewczynka zgodziła się wsiąść do auta. Kilka godzin później zostaje znaleziona przez przechodniów: na pół przytomną, z obfitym krwawieniem z narządów rodnych. Okazuje się, że Jeonju została zgwałcona. Young Nam pogrąża się w rozpaczy, ale szybko się z niej otrząsa. Jej celem staje się schwytanie sprawcy i postawienie go przed sądem. Gdy jednak nikt nie chce lub nie może jej pomóc, Young Nam na własną rękę zaczyna szukać gwałciciela jej córki. Gdy udaje jej się go namierzyć, ale policja pozostaje bezczynna, zranionej matce nie pozostaje nic innego jak... zemsta.

MIDORI (Shōjo tsubaki: Chika gentō gekiga, Japonia, 1992)

O co chodzi?

Tokio, lata 20. Dwunastoletnia Midori wiedzie biedne i smutne życie. W pożarze jej rodzinnego domu zginął ojciec, aby utrzymać siebie i ciężko chorą matkę dziewczynka sprzedaje kwiaty, Pewnego razu zwraca na nią uwagę tajemniczy pan Arashi, który wręcza jej karteczkę z adresem z zaleceniem, aby w razie kłoptów, udała się we wskazane na niej miejsce. Kiedy umiera matka Midori, pozostawiona sama sobie dziewczynka, podąża za radą pana Arashiego. Okazuje się, że pan Arashi jest dyrektorem grupy cyrkowców, składającej się ze społecznych wyrzutków, kalek i dziwolągów. Dziewczynka jest traktowana jak niewolnica: bita, torturowana i gwałcona. Jej okrutny los ulega niespodziewanie zmianie, gdy wśród cyrkowców pojawia się tajemniczy karzeł, Masamitsu. Dzięki swym magicznym sztuczkom podupadający cyrk, znów zaczyna przyciągać tłumy widzów a Masamitsu staje się jego gwiazdą. Zakochuje się także w Midori, lecz jego miłość okazuje się wyjątkowo zaborcza, objawiając jego mroczną, przerażającą naturę.

VAMPIRE (Vampire, USA, 2011)

O co chodzi?

Seatle, czasy współczesne. Simon Wells jest dwudziestoośmiolatkiem, który pracuje jako nauczyciel biologii. Mieszka samotnie z matką i jest chory... odczuwa niepohamowany głód ludzkiej krwi. Aby ją zdobyć nawiązuje znajomości na forach internetowych dla samobójców z ludźmi, którzy pragną umrzeć. Chętnych nie brakuje: większość z nich to młode dziewczyny, które straciły sens życia. Simon umawia się z nimi na przedmieściach Seatle, a następnie przekonuje, aby zgodziły się zginąć pierwsze i aby przystały na jego metodę uśmiercenia: upuszczenia krwi do wielkich słojów. Gdy z samobójczyni zostaje wyssana cała krew, Simon upija się nią i rozpoczyna „polowanie” na następne ofiary. Wkrótce o „wampirze” zabijającym młodekobiety i wypijającym ich krew robi się głośno w mieście, lecz Simon nie zaprzestaje swej działałności. Ale stara się zyć „normalnie”. Poznaje zaborczą i zazdrosną Laurę, która zdaje się mieć obsesję na punkcie Simona. Nawiązuje znajomość także z jedną ze swych potencjalnych ofiar, która ukrywa się za internetowym nickiem Biedronka. Miedzy nimi dwojgiem zaczyna rodzić się uczucie miłości. Tymczasem zazdrosna Laura zaczyna podejrzewać mężczyznę, że ukrywa przed nią mroczny sekret.

EMPIRE OF THE PASSION (Ai no borei, Japonia, 1978)

O co chodzi?

Jest rok 1895. Zwolniony z cesarskiej armii Toyoji przebywa do rodzinnej wioski. Dość szybko w oko wpada mu starsza od niego Seki, nazywana Małą Seki, żona Gisaburo - rikszarza. Początkowo kobieta, w obawie przed zazdrosnym mężem i plotkami, broni się przed natarczywymi zalotami Toyojiego. W końcu ulega, rzucając się wir szalonej miłości. Kochanek Seki ma jednak dość potajemnych spotkań i pilnowania się ze swoim uczuciem przed mieszkańcami wioski. Przekonuje kochankę, że trzeba pozbyć się Gisaburo, stojącego na drodze do ich szczęścia. Seki upija męża sake a następnie razem z kochankiem dusi małżonka. Ciało zamordowanego Gisaburo zostaje wrzucone do starej, wyschniętej studni w lesie. Mijają trzy lata. Toyoji i Seki nadal są kochankami, lecz starają się jak najmniej spotykać, udając przed sąsiadami, że nic ich nie łączy. Ale ich romans i zbrodnię, która stała się owocem ich miłości, coraz trudniej ukryć. Gdy w wiosce zjawia się wścibski inspektor policji, sytuacja kochanków pogarsza się jeszcze bardziej. Mimo iż za morderstwo grozi kara śmierci, Toyoji i Seki wciąż się spotykają i kochają.

BLIND SHAFT (Mang jing, Chiny, 2003)

China is short of everyting, but no people

/cytat z filmu/

O co chodzi?

Chiny, lata współczesne. Song Jinming i Tang Zhaoyang są sezonowymi górnikami i... mordercami. Podróżują po kraju, zatrudniając się w prywatnych, nielegalnych kopalniach. Tam też szukają swoich ofiar: biednych, pochodzących z prowincji migrantów, którzy w poszukiwaniu pracy zawędrowali tak daleko, że utracili kontakt z rodziną. W mroku kopalnianego szybu, wyczekując odpowiedniej chwili, zabijają swą ofiarę, następnie pozorując nieszczęśliwy wypadek. Ponieważ szefowie kopalni nie zadają zbędnych pytań o pochodznie czy rodzinę, Song i Tang bez trudu przekonują, że są krewnymi zmarłego i że należy im się odszkodowanie. Ci zaś w obawie o własny nielegalny interes, płacą za milczenie. Po skutecznym wyłudzeniu pieniędzy mężczyzni udają się do pobliskiego miasta, gdzie wśród szukajacych pracy migrantów, wypatrują kolejnej ofiary. Wkrótce uwagę Tanga przyciąga szesnastoletni Yuan Jingming, który wydaje się być idealną ofiarą. Song ma jednak moralne opory: ma syna w podobnym wieku. Może dlatego, zaczyna odczuwać sympatię do naiwnego i wciąż jeszcze bedącego dzieckiem Yuana. Tang jednak nie zamiaru zmieniać dotychczasowych metod działania.

MISSING (Sil Jong, Korea Płd, 2009)

O co chodzi?

Hyeon-jeong oraz młodsza, Hyeon-ah są rodzonymi siostrami. Młodsza z sióstr ma jednak dosyć niańczenia przez starszą, wyrywa się wraz młodym mężczyzną na wieś. Na wsi w domku należącym do sześćdziesięcioletniego Pan-gona, właściciela niegdyś dobrze prosperującej, a dziś znajdującej się w ruinie, restauracji. Dziewczyna od razu zwraca uwagę na dziwne zachowanie starszego mężczyzny ostentacyjnie gapiącego się na jej zgrabne nogi. Mężczyzna zbywa utyskiwania Hyeon-ah żartem. Wkrótce jednak osobiście przekonuje się, że intuicja nie myliła dziewczyny. Pan-gon morduje mężczyznę a następnie obezwładnia dziewczynę i zamyka w metalowej klatce. Od tej pory dla Hyeon-ah zaczyna się prawdziwa gehenna. Upokarzana, codziennie w brutalny sposób gwałcona, bita oraz torturowana marzy tylko tym, żeby przeżyć. I żeby odnalazła ją Hyeong-jeong. Starsza siostra zaniepokojona milczeniem Hyeong-ah wyrusza na poszukiwania zaginionej siostrzyczki. Dociera do wioski, z której miała ostatnią wiadomość od siostry. Pokonując niechęć miejscowego stróża prawa, wypytując okolicznych mieszkańców, w końcu trafia do Pan-gona. Ten zbywa ją w łatwy sposób i być może dziewczyna wróciłaby z niczym do Seulu, gdyby nie miejscowa doręczycielka kawy (czyli prostytutka), która widziała Hyeon-ah przed domem Pan-gona. Hyeon-jeong ponownie udaje się pod posiadłość byłego właściciela restauracji. Nie zdaje sobie sprawy, że pcha się prosto w paszczę lwa.

K-HORROR, CZYLI O CO CHODZI W KOREAŃSKIM KINIE GROZY?

David Kalat, autor monografii poświęconej współczesnemu japońskiemu kinu grozy, “J-Horror, the Definitive Guide to The Ring And Beyond" nie ma wątpliwości. Koreański horror to dla niego „po prostu J-horror realizowany w Korei” (1). Choć skrót J-horror, jak łatwo się domyślić, oznacza „japoński horror”, termin ten nie odnosi się do kina grozy z Kraju Kwitnącej Wiśni w całości, lecz tylko do jego fragmentu, dla którego Kalat znajduje trafne określenie: „dead wet girl” (2). Ponieważ charakterystycznymi elementami konwencji J-horroru jest duch martwej przedstawicielki płci pięknej oraz wszechobecny motyw wody o symbolicznych konotacjach. Rzecz jasna duch zmarłej kobiety/dziewczyny i motyw wody pociągają za sobą szereg dalszych właściwości J-horroru takich jak specyficzny nastrój niedopowiedzianej grozy, nowoczesny entourage (sceneria współczesnych metropolii, różnego rodzaju technologie itp.) oraz nawiązania do powszechnej dla Azjatów wiary w istnienie istot nadprzyrodzonych i ich związku z doczesnym światem.

SUN SCARRED (Taiyô no kizu, Japonia, 2006)

O co chodzi?

Toshiki Katayama jest pracownikiem biura projektów; typowym salarymanem. Pewnego wieczoru wracając do domu w jednym z zaułków dostrzega grupę wyrostków, którzy katują bezdomnego. Na zwrócenie uwagi nastolatkowie odpowiadają agresją. Wywiazuje się między nim bójka, w wyniku której salarymanowi udaje się pokonać przeciwników. Jednym z nich jest Akira Kamiki, młodzieniec, który zaatakował Katayamę nożem. Sprawa znajduje swój finał na pobliskim komisariacie., ale bez żadnych konsekwncji dla młodocianych napastników. Wydaje się, że bójka między Katayamą a bandą wyrostków na tym się zakończy, ale po pewnym czasie dochodzi do tragedii. Yoka, żona Toshiki traci z oczu kilkuletnią córeczkę, Ayano, bawiącą się na placu zabaw. Ciało zamordowanej dziewczynki zostaje znalezione po kilku dniach. Wkrótce policja łapie również sprawcę tej okrutnej zbrodni: Akirę Kamikiego. Ponieważ sprawca jest nieletni może być skazany jedynie na pobyt w poprwaczaku. Pogrążona w rozpaczy Yoko popełnia samobójstwo, skacząc z dachu, natomiast przepełniony cierpieniem, gniewem, bezradny wobec bezdusznej litery prawa Katayama zamierza za wszelką cenę pomścić śmierć najdroższych mu osób.. Okazja ku tem pojawia się, gdy po odsiedzeniu niecałych dwóch lat Akira wychodzi na wolność.

DREAM HOME (Wai dor lei ah yut ho, Hongkong, 2010)

In a crazy city, lf one is to survive, he's got to be more crazy.
/ cytat z filmu/

O co chodzi?

Cheng Lai-Sheung jest młodą, samotną kobietą, która od dzieciństwa marzy o własnym mieszkaniu z widokiem na morze. Ciężko pracuje na dwa etaty: w banku i w sklepie obuwniczym, odmawia sobie wszelkich rozrywek i odkłada pieniądze na mieszkanie. Gnieździ się w małym mieszkanku z młodszym bratem i chorym na raka płuc ojcem. Wdaje się też w romans bez perspektyw z żonatym mężczyzną, licząc na jego finansowe wsparcie. W końcu jej wytrwałość zostaje nagrodzona i Cheng udaje się trafić na luksusowe lokum (oczywiście, z widokiem na morze) w okazyjnej, choć wcale nie małej, cenie. Sytuacja na rynku nieruchomości jest jednak niestabilna i nagle ceny zaczynają niebotycznie rosnąć. Sprzedawca, para Chińczyków, żąda dwa razy więcej od Cheng. Ta jest kompletnie załamana, ponieważ nie ma tyle pieniędzy. Kumulowana w Cheng frustracja znajduje gwałtowne ujście w zbrodniczym planie, które kobieta postanawia zrealizować. Wkracza do budynku, w którym miała mieć własne mieszkanie i systematycznie, w okrutny sposób morduje lokatorów, których było stać na kupno mieszkanie, o którym marzyła Cheng.

THE BLACK CAT ( Yabu no naka no kuroneko, Japonia,1968)

O co chodzi?

Yone i jej synowa. Shige mieszkają samotnie na skraju lasu. Pewnego razu zbłąkany odział wygłodniałych i spragnionych samurajów napada na kobiety - gwałci je i zabija, a chatę puszcza z dymem. Yone i Shige nie umierają jednak, tylko powracają do świata żywych jako duchy kotów. Przyjmując ludzką postać, mszczą się na samurajach za okrutną śmierć z ich rąk. Zgony się mnożną, a wieści o "potworze" grasującym w bambusowym zagajniku docierają w końcu do cesarza, który nakazuje rozprawienie się z mordercą samurajów. Zadanie to powierzone zostaje Gintokiemu, młodemu żołnierzowi, który wsławił się męstwem i odwagą w jednej z krwawych bitew. Waleczny samuraj nie wie jeszcze, że będzie musiał dokonać dramatycznego wyboru między lojalnością i obowiązkiem wobec cesarza, a miłością do bliskich...A jak postąpią kobiety? Przyrzekły przecież złym duchom, że będą zabijać każdego samuraja, bez względu na to kim będzie... 

CHARISMA (Karisuma, Japonia, 1999)

To jest zwyczajne drzewo

/cytat z filmu/

O co chodzi?

Goro Yabuike jest policyjnym negocjatorem, oddanym służbie oficerem i perfekcjonistą. Jednak, gdy pewnego razu zostaje wezwany na akcję i ma uratować zakładnika z rąk niezrównoważonego psychicznie porywcza, zawodzi. Mimo sprzyjącej okoliczności nie zabija przestępcy, co kończy się tragedią. Załamany detektyw zostaje wysłany na urlop. Yabuike udaje się prosto, przed siebie, zatrzymując się dopiero w wielkim lesie. Mimo jego nadziei, że na łonie natury będzie mógł dojść do siebie, policjant szybko zostaje porwany przez wir wydarzeń mających miejsce w lesie i okolicach. Okazuje się, że ścierają się w tym miejscu skrajnie odmienne interesy różnych bohaterów. Ich przyczyną jest tajemnicze, jedyne w swoim rodzaju drzewo, nazwane Charyzmą. Początkowo Yabuike przyłącza się do grupy rangersów pod wodzą niejakiego Nakasone i Nekojimy. Mężczyzni zamierzają przejąć drzewa i odsprzedać za sowitym wynagrodzeniem kolekcjonerowi. Na przeszkodzie ich zamiarów stoi jednak samozwańczy „strażnik drzewa”, Kiriyama, opiekujący się Charyzmą. Yabuike niespodziewanie przyłącza się do Kiriyamy. Wkrótce jednak poznaje pracującą w okolicy botaniczkę dr Jinbo i jej młodszą siostrę Chizuru. Od doktor policjant dowiaduje się, że Charyzma jest przyczyną obumierania lasu, dlatego też trzeba zniszczyć tajemnicze drzewo. Co zatem wybrać drzewo czy las?

IP MAN (Yip Man, Hongkong/Chiny, 2008)

O co chodzi?

Rok 1935. Foshan, południowe Chiny. Yip Man jest mistrzem słynnej szkoły sztuk walki wing chun. Żyje mu się dostatnio a on sam cieszy się powszechnym szacunkiem mieszkańców miasta. Życzliwy, pogodny charakter Yip Mana oraz sława niepokonanego mistrza sztuk walki czyni z niego osobę powszechnie szanowaną i lubianą. Gdy w Foshan pojawia się banda Shan Zao, który w brutalny sposób rozprawia się z mistrzami innych stylów walki, tylko Yip Man jest go w stanie powstrzymać i przepędzić z miasta. Idylla kończy się jednak wraz z nadejściem japońskiej okupacji w 1937 r. Yip Man zostaje wyrzucony ze swojej posiadłości zamienionej na główny sztab oddziałów, okupujących Foshan, a on sam i jego rodzina: żona i syn cierpię biedę i głód. Aby zarobić na ryż Yip Man zatrudnia się przy załadunku węgla. Ponieważ wśród robotników jest wielu dawnych mistrzów sztuk walki i ich uczniów częste wizyty składa im pułkownik Sato, który za worek ryżu werbuję chińskich ochotników do walk z Japończykami. Gdy podczas jednej z tych walk giną: jeden z mistrzów, przyjaciel Yip Mana i jeden z jego uczniów, mistrz wing chun zgłasza się na ochotnika, by pomścić zamordowanych przyjaciół. Nie wie jeszcze, że będzie musiał stawić czoło nie tylko zastępom walecznych Japończyków, ale generałowi Miurze, mistrzowi karate.

THIRST (Bakjwi, Korea Płd, 2009)

O co chodzi?

Sang-hyun jest katolickim księdzem, który ma przeczucie, że jego posługa duszpasterska utknęła w martwym punkcie. Kiedy więc dowiaduje się, że wśród misjonarzy w Afryce szerzy się śmiertelnie niebezpieczny wirus EV, zgłasza się na ochotnika by wziąć udział w eksperymencie nad stworzeniem szczepionki. Eksperyment kończy się fatalnie, Sang-hyun zapada w śmierć kliniczną, by po chwili wrócić do żywych. Jak się okazuje jest jednym z pięciuset ochotników, który przeżył. Lecz dar życia, który otrzymał od opatrzności, wywołał w nim niepokojącą zmianę. Sang-hyun stał się….wampirem, a co gorsza zaczął pragnąć także seksu. Matka chorego na raka Kang-woo dowiaduje się o cudzie, który stał się udziałem księdza i prosi go by pobłogosławił jej jedynego syna. Sang-hyun godzi się, przyczyniając się swoją modlitwą, do poprawy zdrowia Kang-woo. Wkrótce ksiądz staje się gościem w domu mężczyzny i jego despotycznej matki pani Ra, prowadzącej sklep z tekstyliami. Sang-hyun poznaje także młodziutką żonę Kang-woo, Tae-ju. Zaniedbana, nieszczęśliwa młoda dziewczyna wyładowuje frustrację i nudę codzienności biegając nocami aż do utraty sił. Gdy w domu Kang-woo zaczyna pojawiać się Sang-hyun, między nim a Tae-ju zaczyna iskrzyć. Duchowny nie potrafi powstrzymać pożądania i wkrótce on oraz żona Kang-woo stają się namiętnymi kochankami. Sang-hyun zrzuca habit i wyznaje początkowo przerażonej dziewczynie, że jest wampirem. Stara się jednak zaspakajać głód krwi nikogo nie krzywdząc, jedynie kradnąc worki z krwią ze szpitala. Kochankowie nadal się spotykają, choć coraz bardziej zaczyna uwierać im świadomość, że Tae-ju jest mężatką. W końcu postanawiają zamordować Kang-woo.

Emil Zola i wampiry

Gdy artysta tej klasy co Park Chan-wook, twórca słynnej “trylogii zemsty”, zabiera się za kino grozy, to wówczas można oczekiwać dzieła wyjątkowego. Jednak gdy zaczęły docierać wieści, że koreański mistrz postmodernistycznego kina ma zamiar zmierzyć się z tematyką wampiryczną, tak przecież niemiłosiernie wyeksploatowaną, w sercach miłośników twórczości koreańskiego reżysera zagościł niepokój. Obawy okazały się nieuzasadnione. Film przyciągnął do kin olbrzymią rzeszę Koreańczyków (prawie 2, 5 mln widzów), wyróżnioną go Nagrodą Jury na festiwalu w Cannes (2009) i mnóstwem przychylnych recenzji. Park nie zawiódł, ale nie udało mu się przeskoczyć artystycznej poprzeczki bardzo wysoko zawieszonej przez „Oldboya”.

THE BULLY (Junji Ito)

„The Bully” to tytuł dwunastego tomu „Itou Junji Kyofou Manga Colection”, zawierający, oprócz tytułowej historii, pięć niepowiązanych ze sobą opowieści. Mimo braku fabularnego związku pomiędzy nimi, nie trudno dostrzec, że tematycznie jest to zbiór spójny. Mistrz rysunkowego horroru, Junji Ito nie po raz pierwszy w swej twórczości raczy czytelników pesymistyczną wizją człowieka jako istoty z natury złej, której krzywdzenie innych przychodzi z zatrważającą łatwością. W „The Bully”, znęcanie się nad kilkuletnim chłopczykiem, Nao staje się patentem bohaterki, Kuriko, na pozbycie się natrętnego dzieciaka. Rodzeństwo z „A Deserter in House”, msząc się za śmierć siostry, więzi na strychu dezertera z japońskiej armii, wmawiając mu, że wciąż trwa wojna. Posiadające telepatyczne zdolności Todo, ojciec rodziny z „Heart of Father” nie waha się „zaszczepić” swoim synom myśli o samobójstwie, gdy chłopcy nie są skłonni ulec wszechobecnej kontroli ojca, który zresztą jak dziecko zaznał wielu cierpień od strony bliskich. Bohaterowie są gotowi zabijać nawet z powodu lęku o urodę: to przypadek Rie, bohaterki „Memory”. W „In The Soil” ofiarą szkolnego ostracyzmu pada klasowa „czarna owca”, Kumi Shinoda, a w „Love as Scripted” zakochana w teatralnym scenarzyście, Kaori.

DANGEROUS LIAISONS (Wi-heom-han gyan-gye, Chiny/Korea Płd/ Singapur, 2012)

O co chodzi?

Szanghaj 1931. Pan Xie Yifan i pani Mo Jieyu  - przedstawiciele miejscowej elity i eks-kochankowie rywalizują ze sobą w bezlitosnej walce o władzę nad ludźmi dla czystej przyjemności krzywdzenia i dominowania. Xie bez skrupułów uwodzi kolejne nieszczęśliwie zakochane w nim kobiety, zupełnie nie przejmując się opinią playboya i uwodziciela. Mo, chociaż uchodzi za osobę szanowaną, manipuluje podstępnie osobami z jej otoczenia dla własnych celów. Pewnego razu Mo proponuje Xie, aby uwiódł młodziutką córkę pani Zhu, Beibei, ten jednak woli trudniejsze wyzwanie. Jego celem staje się uchodząca za wzór wszelkich małżeńskich cnót, wdowa Du Fenyu. Mo i Xie zakładają się, że mężczyzn zdoła uwieść wrażliwą kobietę: jeśli tego dokona w „nagrodę” będzie mógł wrócić do byłej kochanki i mieć ją tylko dla siebie. Dość szybko okazuje się, że nie będzie to proste zadanie. Fenyu odstrasza reputacja Xie: bawidamka i lekkoducha, a poza tym wciąż żyje przeszłością i pragnie na zawsze pozostać wierna zmarłemu mężowi. Mężczyzna jest nieustępliwy: stopniowo coraz bardziej osacza kobietę, jednak zła „sława” utrudnia mu uwiedzenie Fenyu. Gdy na jaw wychodzi, iż to pani Zhu rozgłasza oczerniające plotki o  Xie, utrudniające uwiedzenie wdowy, postanawia pomóc Mo w zemście na znienawidzonej matce Beibei. Ale zaangażowanie Xie w uwiedzenie Fenyu staje się tak wielkie, że mężczyzna niespodziewanie zakochuje się w swojej „ofierze”.

THE MANSION OF THE GHOST CAT (Bōrei kaibyô yashiki, Japonia, 1958)

O co chodzi?

Doktor Tetsuichiro wyjeżdża na prowincję z nadzieją, że wiejski klimat będzie lepiej służył jego chorej na gruźlicę żonie, Yoriko. Oboje zamieszkują w wiekowej, opuszczonej rezydencji, w której lekarz zakłada prywatną klinikę. Od początku pobytu w posiadłości Yoriko czuje się niespokojna. Nawiedzają ją senne koszmary, a ona sama przeczuwa niesprecyzowane niebezpieczeństwo. Pewnej nocy, gdy Tetsuichiro zostaje wezwany do pacjenta, Yoriko zostaje zaatakowana przez tajemnicza starszą kobietę, która nie wydaje się być śmiertelną osobą. Stan żony lekarza ulega pogorszeniu, a zrozpaczony Tetsuichiro dowiaduje się od brata Yorikio, że rezydencja może skrywać mroczoną tajemnicę, z którą być może związany jest los jego żony. Udają się zatem do pobliskiej świątyni, w której od buddyjskiego mnicha dowiadują się o straszliwej historii związanej z posiadłością. Niegdyś należała ona do bogatego samuraja, lorda Shogena znanego w okolicy ze swego porywczego charakteru. Pewnego razu podczas gry w go z młodym samurajem, Kokingo doszło do sprzeczki między nim a Shogenem. Ten ostatni w porywie złości zabił młodszego rywala. Ciało zamordowanego zamurował w ścianie swej rezydencji, a matkę Kokingo, lady Miyaji poinformował, że syn niespodziewanie wyjechał w długą podróż. Ale w noc swej śmierci duch zabitego młodzieńca objawił się matce, dając do zrozumienia, kto jest jego mordercą. Zrozpaczona matka udała się do Shogena, zamierzając pomścić śmierć syna, ale samuraj nie tylko obezwładnił kobietę, ale także ja zgwałcił. Zhańbiona lady Miyaji popełniła samobójstwo, ale nim odebrała sobie życie rzuciła klątwę na cały ród i wszystkie pokolenia Shogena. Narzędziem jej zemsty miał być kot Tama, który – zgodnie z japońskimi wierzeniami – zlizawszy krew Miyaji, przejął jej dusze. Od tego momentu Shogen i jego rodzina stały się celem bezlitosnej zemsty kociego ducha, która dosięga także potomkinię rodu, Yoriko.

WYSPA TOKIO (Natsuo Kirino, 2012)

Natsuo Kirino, Wyspa Tokio, tłum. Renata Sowińska-Mitsui, Wyd. Sonia Braga, 2012

Gdy tylko pojawia się na półkach polskich księgarń kolejna powieść Natsuo Kirino (ur. 1951), sięgam po nią bez najmniejszego wahania. Chociaż w Polsce znane są ledwie cztery powieści Japonki z jej bogatego dorobku literackiego, obejmującego dwadzieścia cztery pozycje beletrystyczne, zbiory opowiadań i esejów, to nie mam żadnych wątpliwości, że kolejne dzieło autorki warte jest ze wszech miar zainteresowania. Kirino to gwarancja jakości, mimo iż następne po wybitnym „Ostatecznym wyjściu” (2006) powieści: „Groteska” i „Prawdziwy świat” spotykały się z mniej entuzjastycznym przyjęciem przez polskich czytelników. Najnowsza książki pisarki: „Wyspy Tokio” (wyd. oryg. 2008) wydana w naszym kraju zbiera różne recenzje, ale nikt nie podważa wysokiego poziomu tego utworu.

STOKER (Stoker, USA, 2013)

O co chodzi?

Osiemnastoletnia India Stoker oraz jej matka Evelyn opłakują tragiczną śmierć ojca i męża w wypadku samochodowym. Nieoczekiwanie na pogrzebie zjawia się od lat nie dający znaku życia brat zmarłego, Charlie. India, wzorowa uczennica, ale zamknięta w sobie nastolatka jest zła na matkę, że nigdy nie wspominała o wuju Charlie`m, jego zaś samego traktuje z podejrzliwością. Nie bez słuszności. Wkrótce po przybyciu tajemniczego krewnego do posiadłości Stokerów w niejasnych okolicznościach znika wieloletnia służąca rodziny, a jej los dzieli kuzynka Evelyn, najwyraźniej starająca się przestrzec samotne kobiety przed stryjem. Tymczasem pełen osobistego uroku Charlie uwodzi matkę Indii, lecz jego celem jest właśnie ona. Nastolatka coraz bardziej ulega fascynacji, a gdy ten na jej oczach zabija szkolnego kolegę, który próbuje zgwałcić dziewczynę, India staje się także wspólniczką w zbrodni. Dziewczynę nie są w stanie odstraszyć przerażające fakty o jej wuju, które przypadkowo odkrywa. Co więcej zaczyna pojmować, że łączy ją z diabolicznym krewnym więcej niż przypuszczała.

LESSON OF THE EVIL (Aku no kyôten, Japonia, 2012)

He`s crazy. The bastard`s completely crazy!

No.

No?

He`s just starting the next game.

/fragment dialogu z filmu/

O co chodzi?

Seiji Hasumi jest młodym, przystojnym nauczycielem zatrudnionym w jednym z japońskich liceów. Uwielbiany jest przez uczniów i szanowany przez nauczycieli, bowiem ma przyjacielski stosunek do swych podopiecznych i pełen jest skutecznych pomysłów, usprawniających działanie szkoły. Jednak nie wszyscy w szkole są bezkrytycznie zachwyceni osobą Hasumiego. Nauczyciel fizyki Tsurii prowadzi prywatne śledztwo w sprawie ulubieńca uczniów (a zwłaszcza uczennic). W poprzedniej szkole, w której Hasumi pracował doszło do serii tajemniczych samobójstw, a życiorys mężczyzny wiązał się z zaskakująco często występującymi tragicznymi zdarzeniami (m.in. śmiercią rodziców Hasumiego). Swoimi podejrzeniami Tsurii dzieli się jednym z uczniów, Keisuke, również nie wierzącym w czyste intencje charyzmatycznego nauczyciela. Wkrótce Tsurii w dość niespodziewanych okolicznościach popełnia samobójstwo a ciekawski uczeń znika bez śladów. Nikt nie zdaje sobie sprawy, że za śmierć nauczyciela i zniknięcie Keisuke odpowiada Hasumi. W rzeczywistości jest on śmiertelnie niebezpiecznym psychopatą, zagrażającym uwielbiającym go uczniom.

THE LAND OF HOPE (Kibô no kuni, Japonia, 2012)

O co chodzi?

Miasteczko Oba, w prefekturze Nagashima. Yoichi i jego żona Izumi pomagają w prowadzeniu gospodarstwa, należącego do rodziców mężczyzny: ojca Yoichiego – Yasuhiko i matki – Chieko. Sąsiadami rodziny Ono jest rodzina Suzuki: Ken, Meiko oraz ich syn Mitsuru, który ma dziewczynę Yoko. Ich codzienne zajęcia zakłóca pewnego dnia silny wstrząs, wywołany trzęsieniem ziemi. Ponieważ w pobliżu miasteczka mieści się elektrownia atomowa, wkrótce zjawiają się ubrani w ochronne kombinezony przedstawiciele służb radiologicznych. W wyniku wstrząsów poważnie ucierpiała pobliska elektrownia i doszło do skażenia okolicy. Panowie w białych kombinezonach rozwijają taśmę, która dzieli wspólne podwórko rodzin: Ono i Suzuki. Ci drudzy znajdują się po stronie skażonej, zostają więc zmuszeni do natychmiastowej ewakuacji. Rodzina Yoichiego wydaje się bezpieczna, ale zaopatrzony we własny licznik Gigera Yasuhiko wie co innego. Namawia syna, by wraz ze swą żoną przeprowadził się do bezpiecznego miejsca. Yoichi i Izumi przystają na radę ojca i przenoszą się do nieco dalej oddalonego od feralnej elektrowni miasteczka. Izumi dowiaduje się, że jest w piątym tygodniu ciąży. Nie czuje się w nowym miejscu bezpieczna. Z obawy o zdrowie dziecka wpada w fobię na punkcie radioaktywnego skażenia. Chodzi po miasteczku w ochronnym kombinezonie, stając się pośmiewiskiem mieszkańców. Yoichi jest zaniepokojony zachowaniem żony, ale mocno ją wspiera. Tymczasem rodzice Yoichiego, mimo nalegań urzędników, nie mają zamiaru opuścić swojego domu. Słusznie obawiają się, że tak jaki ich sąsiedzi, nie wrócą już do swego domu. Rodzina Suzuki tuła się bowiem po prowizorycznych schronieniach organizowanych w szkołach. Mitsuru opuszcza rodziców i postanawia pomóc Yoko znaleźć rodzinę. Młodzi wyruszają do strefy opustoszałych miast, zniszczonych przez fale tsunami.

A BLOODY ARIA (Guta-yubalja-deul, Korea Płd, 2006)

Only fools abide by the rules 
/cytat z filmu/

O co chodzi?

Park Young-sun jest profesorem muzyki, miłośnikiem oper oraz młodych atrakcyjnych studentek. Takich właśnie jak Ing-yeong, która wraz z wykładowcą zgodziła się wybrać na samochodową przejażdżkę nowiusieńkim mercedesem. Podróż jednak dość szybko przestaje układać się po myśli profesora. Najpierw zostaje upokorzony przez policjanta-motocyklistę, Moon-jae. Potem skręca w polną dróżkę, która prowadzi nad piaszczysty brzeg rzeki, nieopodal mostu kolejowego. Tutaj próbuje zgwałcić dziewczynę, ale Ing-yeong udaje się zbiec. Gdy profesor chce odjechać, samochód zakopuje się w piasku. Jakby tego było mało wokół auta zaczyna kręcić się bezdomny O-egun, zerkając na samochód. Tymczasem dziewczyna staje się świadkiem jak dwóch punków bije i zakopuje w ziemi młodego licealistę. Gdy chłopak przestaje dawać ślady życia przerażeni oprawcy pakują worek z ofiarą na motor i odjeżdżają. Dziewczyna ucieka i dostaje się nad drogę. Zatrzymuje Bong-yeona, który godzi się zawieźć dziewczynę do Seulu. W rzeczywistości mężczyzna zawozi ją nad brzeg rzeki, gdzie w samochodzie ukrywa się profesor, przechadza się O-egun oraz zatrzymali się dwaj oprawcy z lasu z chłopakiem we worku. Jak się okazuje wszyscy, poza oczywiście Young-sunem i nieszczęsnym licealistą, doskonale się znają, bowiem są panami tej okolicy. I na dodatek bardzo nie lubią, gdy po ich terenie kręci się jakiś wygalantowany profesorek w szpanerskim mercedesie z młodą atrakcyjną dziewczyną.

THE INCITE MILL (Inshite Miru: 7-kakan no desu gemu, Japonia, 2010)

O co chodzi?

Yuki Satoshihisa jest młodym mężczyzną z poważnymi kłopotami finansowymi. Niespodziewanie z niezwykłą propozycją zgłasza się do niego spotkana w hipermarkecie młoda kobieta, Shoko Suwamei. Proponuję Yuki udział w eksperymencie psychologicznym, w którym można w prosty sposób wygrać aż 112 tys. jenów za dzień (w sumie eksperyment na trwać siedem dni).Yuki zgadza się bezzwłocznie także dlatego, że poczuł coś niezwykłego od pierwszej chwili do Shoko, a ona również zgłosiła się na uczestniczkę. Wkrótce okazuje się, że poza Yukim i Shoko na udział w eksperymencie zgodziło się wziąć udział osiem osób w różnym wieku, o różnym wykształceniu i wykonywanym zawodzie. Cała dziesiątka zostaje zamknięta w ultranowocześnie wyposażonym budynku zwanym „Paranoia House”. Wkrótce wychodzi na jaw, że ów eksperyment ma formę gry ze swoimi określonymi zasadami, nagrodami, ale także karami. Gdy niespodziewanie ginie zastrzelony jeden z uczestników, a bohaterowie odnajdują w swoich pokojach skrytki z ukrytą bronią, do tej pory raczej pokojowo nastawieni względem siebie uczestnicy zaczynają się antagonizować. Tymczasem giną kolejne osoby, a ci którzy wciąż żyją albo sobie zaufają i zaczną współpracować albo się nawzajem pozabijają. Ku uciesze milionowej, międzynarodowej publiczności oglądającej za pomocą łączy internetowych poczynania osamotnionych uczestników gry o przetrwanie.

THE TOWER (Taweo, Korea Płd, 2012)

O co chodzi?

Sky Tower to ultranowoczesny, wznoszący się na sto osiem pięter wieżowiec w jednej z dzielnic Seulu. Kierownikiem ochrony w budynku jest Lee Dae-ho, który skrycie podkochuje się w kierowniczce restauracji, Seo Yoon-hee. Kilkuletnia córka Dae-ho, która przybyła za ojcem, nawiązuje znajomość z Yoon-hee, mając nadzieję, że będzie jej nową mamą. Akcja filmu rozgrywa się w dniu wyjątkowym: Wigilii. Trwają przygotowania do imponującego przyjęcia dla mieszkańców i zaproszonych gości, które ma zostać wydane przez właściciela Sky tower, pana Jo. Rzeczywiście, przyjęcie wypada oszałamiająco, a największą atrakcją okazują się helikoptery, które zrzucają sztuczny śnieg. Bo przecież Boże Narodzenie nie może obyć się bez śniegu. W pewnym momencie silny podmuch wiatru rzuca jeden z helikopterów na ścianę budynku. Wbija się on w wieżowiec i wywołuje pożar, który momentalnie rozprzestrzenia się na kilka pięter. Natychmiast w kierunku płonącego Sky Tower ruszają oddziały straży pożarnej, w tym drużyna Kang Young-ki, doświadczonego strażaka i świetnego dowódcy. Wieżowiec w jednej chwili zamienia się w śmiertelnie niebezpieczną pułapkę.

The color of illusion is PERFECT BLUE

Analiza anime Satoshiego Kona

Na początku była powieść „Perfect Blue” Yoshikazu Takeuchiego. Potem miała być filmowa adaptacja z aktorami. Takeuchi napisał nawet scenariusz, zainteresował nim producenta Koichi Okamoto. Ale wytwórnia Rex Entertaiment, której przedstawiono projekt, odłożyła realizację „na później”, ponieważ w 1995 r. Kobe nawiedziło straszliwe trzęsienie ziemi. Ostatecznie zadecydowano, że łatwiej będzie stworzyć wersję animowaną powieści Takeuchiego. Projekt powędrował zatem do studia Madhouse, gdzie trafił do rąk Katsuhiro Otomo, twórcy słynnego „Akiry”. Ten zaś polecił swego niedawnego współpracownika Satoshiego Kona, z którym pracował przy krótkim filmie zatytułowanym „Magnetic Rose”, wchodzącym w skład projektu „Memories”.

A WORLD WITHOUT THIEVES (Tian xia wu zei, Chiny/Hongkong, 2004)

O co chodzi?

Wang Bo i Wang Li to para oszustów i kochanków, która po ostatnim „przekręcie” ukrywa się na bezdrożach Tybetu. Po drodze zatrzymują się w jednej z buddyjskich świątyń, gdzie Wang Li niespodziewanie postanawia zerwać ze złodziejskim rzemiosłem. Wkrótce bohaterka spotyka Sha Gena, naiwnego, dobrodusznego wieśniaka, który przez pięć lat pracy przy odnawianiu tybetańskich świątyń uzbierał pokaźną kwotę 60 tys. yuanów. Ma nadzieję, że dzięki zarobionym pieniądzom będzie mógł znaleźć żonę i wyprawić huczne wesele. Torba z pokaźną sumą przyciąga wzrok Wang Bo, ale – jak się wkrótce – nie tylko jego. Okazją do pozbawienia Sha Gena jego dorobku staje się podróż pociągiem, w której biorą udział bohaterowie oraz konkurencyjny gang wujka Li. Wang Li urzeczona niezmąconą wiarą Sha Gena w dobroć ludzi za wszelką cenę stara się ochronić chłopaka przed czyhającymi na zawartość jego torby złodziejami. Splot nieoczekiwanych okoliczności sprawi, że cyniczny Wang Bo z czasem stanie po stronie Wang Li i jego „podopiecznego” Sha Gena. Ale podróż jest długa a złodzieje cierpliwi...