CHILLING ROMANCE (O-ssak-han Yeon-ae, Korea Płd, 2011)

Zobacz na IMDB:

http://www.imdb.com/title/tt2132405/

O co chodzi?

Ma Jo-goo jest znanym iluzjonistą, który podczas jednego ze swych pokazów sztuczek magicznych dostrzega w tłumie widzów ładną dziewczynę, choć sprawiającą wrażenie wyjątkowo smutnej. Ubrana na czarno wydała się Jo-goo postacią z zaświatów, ale podsunęła mu pomysł na nowy pokazowy numer iluzjonistyczny. Magik zaproponował Yeo-ri, bo tak miała na imię tajemnicza nieznajoma, udział w pokazie w roli… ducha. Dziewczyna przyjmuję propozycję iluzjonisty, ale wydaje się dziwna. Po skończonym występie szybko ucieka do domu i nie nadaje się namówić na wspólne spotkanie z członkami zespołu Jo-goo. Pewnego razu jednak ulega a spotkanie kończy się katastrofą. Pijana Yeo-ri drze koszule magika i powoduje spore zamieszanie. Niemniej od tego wydarzenia Jo-goo zaczyna coraz bardziej interesować się tajemniczą dziewczyną. W końcu odkrywa powód jej dziwnego zachowania i samotniczego trybu życia. Yeo-ri… widzi duchy, które zamieniają jej życie w piekło. Szczególnie uparty jest jeden duch, byłej przyjaciółki, Chu-hee. Okazuje się jednak, że z chwilą poznania iluzjonisty dziewczyna przestaje być sama w swoim cierpieniu. Jo-goo również widzi duchy.

Z okazji urodzin Son Ye-jin

To nie jest zwykła recenzja, bo powód, który skłonił mnie do jej napisania nie jest zwykły. Jak co roku, od trzech lat 11 stycznia obchodzę na moim blogu URODZINY SON YE-JIN (trzydzieste pierwsze w tym roku), wielkiej gwiazdy koreańskiego kina, wspaniałej aktorki i pięknej kobiety. Stali czytelnicy doskonale wiedzą jaką estymą darzę Son, więc nie będę się w tym temacie specjalnie rozpisywał. Ye-jin to po prostu bogini ekranu, a sukcesy jej kolejnych filmów, potwierdzają, że nie jest zwyczajną odtwórczynią filmowych ról. Tę prawdę można odnieść także, do pochodzącego z 2011 r. obrazu, „Chilling Romance” (znany także jako "Spellbound") w reżyserii Hwang In-ho, znanego do tej pory głównie ze scenariuszy do m.in. „Sisily 2 km” i „Love Phobia”. Recenzowany film to jego debiut reżyserski. Debiut, który niejeden by mu pozazdrościł: „Chilling Romance” obejrzało prawie trzy miliony Koreańczyków. I chociaż nie sposób pominąć wkładu reżysera w ten sukces, to nie sposób nie zauważyć, że jego ojcem (a raczej matką) jest także Son Ye-jin. Ja przynajmniej nie mam co do tego wątpliwości.

Przez wiele lat Son była dla mnie przede wszystkim zjawiskowo piękną kobietą, ale od kilku już filmów coraz wyraźniej dostrzegam w niej aktorkę, i to naprawdę znakomitą. „Chilling Romance” dostarcza kolejnych argumentów na rzecz niesłychanego talentu artystki. Son, która przed występem w obrazie Hwanga zagrała w niezwykle mrocznym i aktorsko bardzo trudnym thrillerze zemsty, „White Nights” z godną podziwu łatwością i typową dla niej naturalnością odnajduje się w roli diametralnie odmiennej. W poprzednim obrazie zagrała naznaczoną traumatyczną przeszłością femme fatale, której serce zamieniło się w zimny głaz a uczucia w chorobliwą obsesję zemsty, a tymczasem w„Chilling Romance” gra przeuroczą, wzruszającą i zabawną Yeo-ri. I odtwarza ją z taką lekkością, jak gdyby role nieco zwariowanych komediowych bohaterek były jej aktorskim chlebem powszednim. Co prawda Son ma na koncie kilka występów w tego rodzaju repertuarze, ale to nie one uczyniły z niej gwiazdę, lecz role melodramatycznych heroin. A jednak aktorka bez trudu odnajduje się w nietypowej konwencji, łączącej komedię romantyczną z … horrorem. Ale to nie wszystko.

Mimo iż obraz Hwanga należy całym sobą do kina rozrywkowego, aktorce udaje się wykreować postać bynajmniej nie jednowymiarową ( o co przecież byśmy nie obrazili w tzw mainstreamowym kinie). Yeo-ri jest bowiem postacią komediową, ale nie żartobliwą. W gruncie rzeczy postać grana przez aktorkę niesie ze sobą spory bagaż dramatyczny. W wyniku tragicznego wypadku (szkolny autobus wypadł z mostu) dziewczyna była bliska śmierci, lecz z zrządzeniem losu ratownik, tą ją a nie jej przyjaciółkę, uratował (czego koleżanka nawet po śmierci nie wybaczyła Yeo-ri). Uratowane życie okazało się jednak nie darem, a przekleństwem. Bohaterka zyskała bowiem niechciane zdolności widzenia tego, czego śmiertelnicy zwykle nie widzą: zmarłych. Ów dar, okazuje się być swoistym piętnem, który naznacza bohaterkę innością, ta zaś skazuje na niezrozumienie i samotność. Gdzieś na głębszym poziomie „Chilling Romance” jest zatem opowieścią o społecznym wyobcowaniu, na które społeczeństwo skazuje wszystkich „innych”, „odmiennych”, „niedopasowanych”. Ale to także komedia romantyczna, więc samotna, nieszczęśliwa bohaterka odnajdzie niespodziewaną miłość, która wyzwoli ją ze społecznego getta.

Rola w obrazie Hwanga pozwala błysnąć Son przede wszystkim talentem komediowym. Aktorka daje popis swych umiejętności w całym filmie, grając na równym wysokim poziomie, jednak najlepsza jest w kilku scenach. Zabójczo zabawna jest w tych fragmentach obrazu, w których gra pijaną: nie jest łatwo zagrać osobę w stanie wskazującym, bo „udając” pijanego o przesadę i sztuczność nietrudno. Son jest stuprocentowo wiarygodna jako niezbyt trzeźwa Yeo-ri. Jest również wiarygodna w scenie, w której dostaje nagłego ataku śmiech, po tym jak Jo-goo polega w squash ani razu nie trafiając w piłeczkę wyrzucaną przez automat. Do moich ulubionych scen należy również ta, w której bohaterka Son demonstruje różne metody całowania. Ale powiedzmy sobie wprost każda scena to dowód niezwykłego komediowego talentu Son Ye-jin.

…i coś nieco o filmie   

Rzecz jasna aktorska kreacja mojej idolki – jakkolwiek ważna a może nawet najważniejsza - jest jedynie jednym z elementów filmu Hwanga. Przede wszystkim trzeba pochwalić reżysera i zarazem scenarzystę za stworzenie niezwykle wdzięcznej opowiastki, idealnie wpisującej się w konwencję komedii romantycznej, ale zarazem całkiem zgrabnie, łączącej się z pozornie obcą komedii konwencją horroru. Z premedytacją używam słowa „konwencja”, ponieważ Hwang z nie mniejszą premedytacją wykorzystuje wszystkie najbardziej zgrane i utarte chwyty typowe dla formuły obu gatunków, z których „Chilling Romance” jest przyrządzony. Bohaterowie zatem, jak nakazuje schemat komedii romantycznej, na początku za sobą nie przepadają, ale splot różnych nieprzewidzianych okoliczności rzuca ich w końcu sobie w ramiona, by odkryli, że są dla siebie stworzeni. Gdy wszystko zmierza ku kościelnemu ołtarzowi, los wystawia miłość bohaterów na ciężką próbę (rozstanie, zdrada, choroba itp.). Wydaje się, iż wspólne szczęście protagonistów nie jest możliwe, ale naraz zdarza się nadzwyczajny zwrot opowieści i bohaterowie, jeśli nawet nie trafiają przed ołtarz, to znów są razem. I Hwang skroił swój film dokładnie według powyższego schematu.

Podobnie rzecz ma się z horrorem. Zaczyna się wszystko od „niezwykłego” daru Yeo–rim czyli zdolności widzenia duchów. W azjatyckim kinie grozy dar ten wcale jednak nie jest niezwykły, wręcz przeciwnie jest tak powszechni, jak inny kanoniczny element, czyli długowłosa zjawa, nękająca bohaterów. Skoro jest zjawa ponurej niewiasty, to nie może również zabraknąć chłopczyka-ducha. I nie brakuje. I nie brakuje wielu innych klisz i zapożyczeń. Niektórzy widzowie mogą nawet zżymać się na twórców, że raczą ich porcją odgrzewanych, gatunkowych kotletów. Ale nie powinni. Hwang bowiem nie jest wtórny, bo brakuje mu inwencji, lecz jest wtórny, ponieważ dokładnie tego chce.

Nie będę się specjalnie wymądrzał na temat komedii romantycznej, bo robię dla niej wyjątek, tylko wtedy, gdy występuje w niej Son Ye-jin. Natomiast jeśli chodzi o horror, to znajdziemy w „Chilling Romance” całe mnóstwo odniesień do popularnych przedstawicieli nie tylko azjatyckiego kina grozy. Dar widzenia duchów i namiot, w który chowa się przed nieproszonymi gośćmi z zaświatów Yeo-ri to elementy pożyczone z „Szóstego zmysłu” M. Nighta Shyamalana, długowłosa zjawa to przywłaszczone przez reżysera dziedzictwo J-horroru, Toshiopodobny chłopczyk to z kolei „Klątwa Ju-on”, podobnie zresztą jak ujęcie, w którym upiór zwisa w powietrzu nad leżącą w łożku Yeo-ri. Fani horroru dostrzegą również wyraźne nawiązania do „The Shutter-Widmo” a nawet… serii „Oszukać przeznaczenie”. „Chilling Romance” jest bowiem świadomą grą z konwencją komedii romantycznej i horroru, której celem jest dostarczenie nie mniej i nie więcej jak przyzwoitej rozrywki. Nie miejmy bowiem złudzeń. Obraz Hwanga to filmowa konfekcja, ale przyrządzona rzetelnie, gustownie i z szacunkiem dla widza. Niby nic, ale we współczesnym kinie rozrywkowym jednak coś.

MOJA OCENA: 7 /10

PS.

A  tak świętowałem urodziny Son Ye-jin w latach poprzednich:
2010

2011

2012

REALIZACJA	FABUŁA	DRUGIE DNO
Filmowa konfekcja wysokiej próby. Bo o porządne kino rozrywkowe wcale nie jest dziś tak łatwo.	Ona jest dziwna a on robi dziwne rzeczy, ale połączą ich… duchy. Czyli „Szósty zmysł” w wersji komedioromantycznej.	Kto by się przejmował drugi dnem, gdy w filmie główną rolę (znakomicie) gra Son Ye-jin. Ale na upartego można doszukać się opowieści o inności, która wyobcowuje ze społeczeństwa.

I jeszcze coś EXTRA dla fanów! SON JE-JIN w całej swej boskiej krasie :)