AYAKO WAKAO: BYĆ KOBIETĄ

Gwiazda japońskiego kina, symbol seksu, pierwsza japońska femme fatale, mroczny przedmiot pożądania filmowych protagonistów i widzów. Filigranowa, kruczowłosa, czarnooka, o harmonijnej budowie ciała i o zniewalającym, aksamitnym głosie – gdy tylko pojawiała się na ekranie momentalnie przyciągała wzrok. I to nie tylko mężczyzn, ale także kobiet. Być może, gdyby kino, jak to ma miejsce współcześnie, miało globalny zasięg, dziś wymieniałoby się ją jednym tchem obok Grety Garbo, Marlene Dietrich, Marylin Monroe i Brigitte Bardott. Ale w latach pięćdziesiątych i sześćdziesiątych, kino japońskie znane było jedynie bywalcom festiwali filmowych a znajomość ta ograniczona była głównie do kilku mistrzów kina takich, jak Akira Kurosawa, Kenji Mizoguchi czy Masaki Kobayashi. Nigdy u Kobayashiego ani u Kurosawy nie zagrała, choć występowała u innych gigantów klasycznego kina Japonii, w tym u wspomnianego Mizoguchiego, a także u Kona Ichikawy i Yasujiro Ozu. Uznanie widzów i krytyków przyniosły jej jednak role w filmach niesłusznie pomijanego na Zachodzie mistrza podszytych subtelnym erotyzmem dramatów, Yasuzo Masumury. 

KILLERS (Killers, Indonezja/Japonia, 2014)

 

MOJA OCENA: 7 +/10

 Inside us lives a killer
/tagline filmu/


O co chodzi?

Fabuła „Killers” to dwa równoległe wątki, które znajdują zwieńczenie we wspólnym finale. Bohaterem pierwszego z nich jest seryjny zabójca: Japończyk, Shuhei Nomura, który zwabia do swego położonego na odludziu, ekskluzywnego domu młode kobiety. Torturuje je a następnie w brutalny sposób zabija. Nagrywa ostatnie chwile życia swych ofiar a następnie umieszcza nagranie w internecie. Jego snuff movies są oglądane na całym świecie także w oddalonej o tysiące kilometrów Indonezji. Na jedno z nagrań Japończyka natrafia, drugi z bohaterów,  mieszkający w Dżakarcie, dziennikarz Bayu Aditya.  Mężczyzna ma obsesję na punkcie doprowadzenia przed sąd skorumpowanego polityka, Dharmę, który dzięki swym wpływom wymyka się wymiarowi sprawiedliwości. Dziennikarz próbuje także bezskutecznie scalić rozbitą rodzinę. Wszystko się zmienia, gdy któregoś dnia Bayu przypadkiem zabija dwóch złodziei. Znajdując się pod wpływem szoku dziennikarz nagrywa na komórkę ich agonie a następnie umieszcza film z nagraniem w sieci. Tym sposobem ściąga na siebie uwagę Nomury, który nawiązuje kontakt z Bayu. Japończyk manipuluje mężczyzną, podsyca jego nienawiść do Dharmy. W końcu dziennikarz naciąga na głowę kominiarkę i uzbrojony w pistolet rusza na krucjatę przeciw prominentnemu politykowi i jego ludziom. To początek chorej gry między Noumurą a Bayu znaczonej krwawą, brutalną przemocą.

LIKE FATHER, LIKE SON (Soshite chichi ni naru, Japonia, 2013)

MOJA OCENA: 8/10

 
O co chodzi?

Małżeństwo Ryota i Midori Nonomiya wychowują sześcioletniego Keitę i wydaje się, że do szczęścia niczego im nie brakuje. Ryota jest architektem i pracuje w dużej firmie, więc Midori nie musi pracować mogąc poświecić się wychowaniu Keity. Pewnego jednak dnia Nonomiya zostają wezwani do szpitala i powiadomieni, że w trakcie pobytu na oddziale porodowym doszło do zamiany noworodków. Okazuje się, że Keita nie jest ich synem. Biologicznymi rodzicami Keity są Yudai i Yukari Saiki. Yudai jest sklepikarzem z przedmieść Tokio, Yukari pracuje w barze i to oni wychowują Ryuseia (biologicznego syna Nonomiyów) a ponadto młodsze rodzeństwo. Jak rozwiązać ten problem?  Trudna sytuacja zbliża obie rodziny, które w końcu decydują się wymienić chłopcami w nadziei, że ci zaadaptują się szybko w nowej rodzinie.

THE FIVE (Deo piibeu, Korea Płd, 2013)

MOJA OCENA: 8/10

O co chodzi?

Eun-ah wiedzie szczęśliwe życie u boku kochającego męża i kochanej córki, Ga-yeong. Wszystko się zmienia, gdy pewnej nocy w domu bohaterki zjawia się uzbrojony w kij baseballowy nieznajomy mężczyzna. Brutalnie morduje jej męża oraz na oczach kobiety zabija córkę Eun-ah, ona sama uchodzi z życiem tylko cudem. Po długim pobycie w szpitalu i rehabilitacji Eun-ah wraca do życia, ale jest sparaliżowana od pasa w dół, porusza się na wózku inwalidzkim a siłę do przeżywania kolejnego dnia daje jej żądza zemsty. Gdy zaczyna zdawać sobie sprawę, że sama nie jest w stanie wytropić i pojmać mordercę, obmyśla plan. Nawiązuje znajomość z lekarzem, który zajmował się nią podczas jej pobytu w szpitalu. Dzięki niemu dociera do osób, które bezskutecznie oczekują na przeszczep narządów dla swych bliskich lub dla siebie. Eun-ah zbiera grupę czterech takich osób, którym ofiaruje swe ciało na przeszczepy pod warunkiem, że pomogą jej wytropić, złapać i dostarczyć zabójcę jej rodziny. Tymczasem w Seulu giną kolejne młode kobiety. Ślad prowadzi do pewnego awangardowego rzeźbiarza...

THE DRIFTING CLASSROOM (Kazuo Umezu, 2006-2007)

Zrecenzowanie „The Drifting Classroom” nie jest łatwym zadaniem. Komiks Kazuo Umezu (sylwetka artysty - poniżej) jest bowiem komiksową epopeją, „Wojną i pokojem” Tołstoja świata mangi; imponującym dziełem nie tylko pod względem objętości (prawie 1500 stron!), lecz nade wszystko pod względem bogactwa wątków, motywów i poruszanych tematów. Czerpiąc inspirację z „Władcy much” (1954) Williama Goldinga, „Wehikułu czasu” (1888) Herberta G. Wellsa i postapokaliptycznego nurtu w literaturze i kinie science-fiction oraz z nie znającej ograniczeń własnej wyobraźni, Umezu stworzył mangową serię, która chyba najdobitniej wyjaśnia dlaczego mówi się o jej twórcy jako „ojcu horror-mangi”, „mistrzu mangi” czy „najbardziej prominentnej postaci japońskiej mangi”. Trudność w zrecenzowaniu „The Drifting School” wynika zatem z trudności ogarnięcia świata przedstawionego i obecnych w nim idei i tematów. Nie oznacza to bynajmniej, że jedyne co można zrobić z komiksem Umezu, to zachęcić do jego przeczytania.

DOOMSDAY BOOK (In-lyu-myeol-mang-bo-go-seo, Korea Płd, 2012)

 

 O co chodzi?

„Doomsday Book” („Księga Dnia Zagłady”) to trzy nowele filmowe połączone tematem apokalipsy. Nowela pierwsza, „In a New Brave World” opowiada o młodym mężczyźnie Suk-woo, który zostaje zarażony tajemniczym wirusem, przemieniającym go w zombie. Podczas sprzątania mieszkania, Suk-wook znajduje zgniłe jabłko, które okaże się być przyczyną nieszczęścia mężczyzny, a w konsekwencji zaraźliwości wirusa, który nosi w sobie - całego świata. Poddane procesowi recyklingu śmieci (wraz z jabłkiem) trafiają w postaci paszy dla krów do krowiego mięsa, to zaś trafia na talerz Suk-wook, który po spożyciu posiłku zostaje zainfekowany śmiertelnie niebezpiecznym wirusem. Wkrótce cały świat ogarnia zaraz zombie. Druga historia, „The Heavenly Creature” opowiada o zautomatyzowanej i zrobotyzowanej przyszłości, gdy humanoidalne roboty stają się naturalną częścią środowiska człowieka. Jeden z robotów, pełniący funkcję przewodnika po buddyjskim klasztorze, doznaje oświecenia i jest traktowany przez tamtejszych mnichów jako reinkarnacja Buddy. Technik Do-won zostaje wezwany przez opata klasztoru, aby sprawdził, czy android nie nie uległ awarii. Jeśli bowiem nadal jest sprawny, to jego przebudzenie jest rzeczywiste. Bohaterem trzeciej noweli, „Happy Birhtday” jest kilkuletnia Min-seo i jej rodzina. Dziewczynka w niefortunnych okolicznościach traci ulubioną, czarną bilę ojca, zagorzałego bilardzisty. Aby uniknąć odpowiedzialności, Min-seo zamawia z tajemniczej strony www czarną bilę po wyjątkowo okazyjnej cenie. Dwa lata później w stronę Ziemi zbliża się olbrzymia asteroida. Wygląda dokładnie tak jak ... czarna bila zamówiona przez Min-seo.

REAL (Riaru: Kanzen naru kubinagaryû no hi, Japonia, 2013)

O co chodzi?

Atsumi jest cenioną autorką mang i wiedzie szczęśliwe życie u boku swego narzeczonego, Koichiego. Młodzi planują wzajemną przyszłość, lecz niespodziewanie, z niewiadomych powodów, Atsumi popełnia samobójstwo. Nie odbiera sobie życia, ale zapada w śpiączkę. Koichi godzi się wystąpić w roli królika doświadczalnego i z pomocą eksperymentalnej techniki przeniknąć do umysłu Atsumi, aby dopomóc w przebudzeniu świadomości narzeczonej i przy okazji poznać motywy jej dramatycznego czynu.  Okazuje się to nie takie łatwe. Uwięziona w podświadomości Atsumi nie opuszcza swojej pracowni, pogrąża się w pracy nad kolejną mangą. Być może odnalezienie rysunku z dzieciństwa przedstawiającego przedpotopowego gada, plejozaura pomoże powrócić Atsumi do realnego świata. Koichci rozpoczyna poszukiwania malunku, jednocześnie coraz częściej nawiedzają go zmaterializowane, makabryczne wizje postaci z pełnych grozy mang Atsumi. Czy to aby na pewno tylko efekt uboczny eksperymentalnej techniki? 

THE MAN FROM NOWHERE (Ajeossi, Korea Płd, 2010)

O co chodzi?

Cha Tae-sik jest samotnym, małomównym mężczyzną, który prowadzi mały lombard w dzielnicy ciszącej się złą sławą. Niewiele o nim wiadomo poza tym, że skrywa mroczny sekret związany z ze swoją przeszłością i że stara się unikać ludzi. Jedyną osobą, która dotrzymuje mu towarzystwa, jest gadatliwa, ale pełna dziecięcego uroku dziesięcioletnia So-mi, córka sąsiadki - tancerki z nocnych klubów i narkomanki. Zaniedbywana przez matkę, samotna jak Tae-sik, dziewczynka bywa częstym gościem u właściciela lombardu, który opiekuje się So-mi. Gdy matka małej kradnie sporą narkotyki, należące do bezlitosnego gangu handlarzy narkotyków, dorabiających także na handlu ludzkimi organami, ściąga na siebie i na córkę poważne kłopoty. Kobieta zostaje w bestialski sposób zamordowana a So-mi porwana. Tae-sik, dla którego dziewczynka była jedyną bliską osobą, choć ścigany przez stróżów prawa niesłusznie podejrzewających go o zbrodnie, wypowiada prywatną wojnę bandytom, którzy zabili matkę So-mi i porwali dziewczynkę.

APOKALIPSA SAMOTNOŚCI - PULSE Kiyoshiego Kurosawy ( Cz.II )

Tak naprawdę duchy i ludzie są tacy sami, nie ważne czy są martwi czy żywi.

/cytat z filmu /

  

Film Kurosawy zaliczany jest nieco na wyrost do techno-horrorów spod znaku „The Ring-Krąg” Hideo Nakaty, czy też „Nieodebranego połączenia” Takashiego Miike. Przypomnijmy, że w wymienionych filmach istoty nadprzyrodzone wykorzystywały technologię (telewizor, kasetę wideo, telefon komórkowy) jako sposób na ingerencję w świat materialny a także jako narzędzie zemsty.  W „Pulsie” komputer jest co prawda wykorzystywany przez duchy w formie „bramy” umożliwiającej im przedostanie się do wymiaru ziemskiego, lecz żaden z nich nie pragnie się mścić. Ich obecność generuje kilka niesamowitych, przerażających scen - to prawda.  White określa „Puls” nawet mianem najstraszniejszego horroru w dorobku Kurosawy (1) a David Kalat, autor monografii poświęconej zjawisku J-horroru, w humorystycznym tonie stwierdza: „Obejrzysz raz a już nigdy nie będziesz w stanie spojrzeć na zwykłą tłustą plamę nie doznawszy koszmarów”(2) (aluzja do plam pozostawianych na ścianach przez zmarłych bohaterów). Lecz mimo obecności duchów i grozy, „Puls” nie jest techno-horrorem w znaczeniu jaki można by przepisać obrazom Nakaty, Miike, czy wielu innych reżyserów. Autorzy „The Midnight Eye Guide to New Japanese Cinema” słusznie podkreślają, że Kurosawa „nie karmi” widzów strachem przed technologią, lecz wskazuje na niebezpieczny kierunek, w którym ona zmierza, negatywnie wpływając na jednostkę i społeczeństwo(3).

APOKALIPSA SAMOTNOŚCI - PULSE Kiyoshiego Kurosawy ( Cz. I.)

(…) choć może i żyjemy w obszarach fizycznie zatłoczonych, egzystencjalnie często znajdujemy się samotni i zagubieni w pustej przestrzeni.

/Kiyoshi Kurosawa, wywiad dla 

„Outlaw of Masters Japanese Cinema” Chris D./

Samotny statek wtopiony w bezkres morza. Oto jedno z pierwszych ujęć, otwierające jeden z najbardziej niezwykłych filmów grozy w dziejach gatunku - „Puls” (2001) Kiyoshiego Kurosawy. Sfilmowane z helikoptera, z ogromnej wysokości ujęcie towarowego statku przemierzającego pustkę oceanu w nieznanym celu i kierunku jest obrazem-mottem historii przedstawionej w filmie japońskiego reżysera. Ujęcie otoczonego przez ogrom wody statku konotuje bowiem skojarzenia z z zagubieniem, osamotnieniem, pustką – które w późniejszej narracji stanowić będą dominujące motywy, znajdując niezwykle przejmujące i wnikliwe rozwinięcie zarówno na poziomie fabuły, jak też specyficznego stylu. Warto jednak zaznaczyć na początku, że postrzeganie „Pulsu” jedynie przez temat wyobcowania, zaniku międzyludzkich relacji, czy też niemożność porozumienia, jest mimo wszystko zubożeniem głębi obrazu twórcy „Kuracji” (1997). Niemniej w tej analizie to właśnie na problematyce wielkiejmiejskiej samotności i alienującej roli technologii w życiu mieszkańców wielkich metropolii skupię swą uwagę. Wybieram tę tematykę w bogatym w poruszane kwestie filmie Japończyka, także z tej przyczyny, że to właśnie ona czyni obraz Kurosawy czymś więcej niż jeszcze jedną opowiastką o duchach w J-horrorowym stylu. Smutek „Pulsu” nie przybiera formy przygnębienia, jak w innych zanalizowanych przeze mnie w dziale „Kino boli” filmach, ale wydaje się, że choć jest mniej dobitny, to drąży równie głęboko a może nawet głębiej. Opowiada o doświadczeniu samotności, które w mniejszym lub większym stopniu jest udziałem każdego z nas.

ANGEL DUST (Enjeru dasuto, Japonia, 1994)

O co chodzi?

W każdy poniedziałek punktualnie o godzinie 18.00 w tokijskim metrze popełniane są morderstwa. Nieuchwytny zabójca, wykorzystując tłum podróżnych, wstrzykuje młodym kobietom śmiertelną truciznę. Do sprawy seryjnego zabójcy skierowana zostaje doktor psychologii Setsuko Suma, specjalistka w zakresie psychopatologicznych osobowości. Psycholog posiada także rzadki rodzaj empatii pozwalającej jej utożsamić się z umysłem zabójcy. Śledztwo okazuje się wyjątkowo trudne, a „dar” Setsuko jeszcze bardziej utrudnia jej prowadzenie sprawy. Tymczasem przybywa ofiar i dr Suma zwraca się o pomoc do swego byłego męża dr Aku Reia, eksperymentującego na umysłach pacjentów. Aku udziela kilku wskazówek Setsuko, ale jednocześnie kobieta coraz bardziej zaczyna podejrzewać ex-męża, że jest odpowiedzialny za zbrodnie. Eksperymenty dr Reia służą w istocie zdobyciu kontroli nad umysłem pacjenta. Setsuko ma przeczucie, że Aku kontroluje także jej, coraz bardziej skołatany, umysł. Nic nie jest pewne, poza tym, że kolejną ofiarą seryjnego mordercy ma stać się dr Suma.

SHIELD OF STRAW (Wara no tate, Japonia, 2013)

O co chodzi?

Kunhide Kiyomaru staje się głównym podejrzanym, gdy policyjny patrol odnajduje zwłoki bestialsko zgwałconej i zamordowanej dziewczynki, Chiki Ninagawy. Policja bezskutecznie próbuje namierzyć mordercę, dopiero gdy do sprawy włącza się dziadek ofiary, pan Ninagawa, w śledztwie dokonuje się przełom. Kiyomaru oddaje się dobrowolnie w ręce policji. Ninagawa jest bowiem jednym z najbogatszych ludzi w Japonii i wyznacza nagrodę miliarda jenów za zabicie mordercy jej wnuczki. Morderca zdaje sobie sprawę, że nigdzie nie jest bezpieczny i jedynie policja może zapewnić mu ochronę. Wkrótce z Komendy Głównej przybywa rozkaz, aby przetransportować podejrzanego do Tokio. Do tego zadania zostaje wyznaczonych pięciu, cieszących się opinią najlepszych, oficerów policji, odpowiedzialnych za osobiste bezpieczeństwo Kiyomaru. A te jest poważnie zagrożone, ponieważ Ninagawa nie odwołał nagrody za zabicie mordercy jej wnuczki. Już w areszcie Kiyoamru zostaje zaatakowany przez strażnika, ale prawdziwe wyzwanie dla ochraniających go agentów rozpoczyna się wraz z podróżą do Tokio. Oficerom i eskortowanemu więźniowi zagraża dosłownie każdy. Na dodatek okazuje się, że także wśród nich jest ktoś, kto informuje Ninagawe o tym, gdzie znajduje się przewożony więzień.

OSTATECZNE WYJŚCIE (Natsuo Kirino, 2005)

Zbrodnia to niesłychana,
Pani zabija pana.
/„Lilje”, Adam Mickiewicz/

Największe zło to tolerować krzywdę.
/ Platon /

Natsuo Kirino nie trzeba chyba specjalnie przedstawiać polskim czytelnikom. W Polsce zostały wydane cztery jej powieści: „Groteska”, „Prawdziwy świat”, „Wyspa Tokio” oraz recenzowane „Ostateczne wyjście”, co jest wprawdzie małą kroplą twórczości japońskiej pisarki, której dorobek obejmuje dziewiętnaście powieści, kilka cyklów powieściowych (m.in. cieszący się sporą popularnością seria o przygodach detektywa Miro Murano) oraz wiele nowel i opowiadań, niemniej te cztery powieści oddają skalę talentu i zainteresowań pisarki. Kirino swoją przygodę z profesjonalnym pisarstwem zaczęła w 1984 r. od powieści … romansowych, lecz sławę i międzynarodowe uznanie przyniosły jej zupełnie inny rodzaj literatury. Przełom nastąpił wraz z wydaniem w 1997 r. powieści „Auto” (Kodnasha) na Zachodzie znanej pod angielskojęzycznym tytułem „Out” w naszym kraju jako „Ostateczne wyjście”. Utwór Kirino nagrodzono najbardziej prestiżowym wyróżnieniem przyznawanym pisarzom powieści kryminalnych Mystery Writers Japan Award. Książka spotkała się także z entuzjastycznym przyjęciem także na Zachodzie. Jej angielskie tłumaczenie znalazło się w finale najważniejszej nagrody dla twórców literatury, m.in.kryminalnej, Edgar Award. Wszystkie te wyróżnienia i entuzjastyczne recenzje znawców gatunku, jak i zwykłych czytelników, otworzyły Kirino drzwi na świat i dziś Japonka jest jedną z najpopularniejszych autorek kobiecych powieści kryminalnych z Azji. Czy „Ostateczne wyjście” jest zatem faktycznie tak dobre, czy to tylko efekt jakiejś przejściowej mody?

ZAPISKI FESTIWALOWE x 2 - 7 FESTIWAL FILMOWY 5 SMAKÓW (Warszawa, 5-11 listopada, 2013)

Nic dwa razy się nie zdarza. A jednak i w tym roku zostałem zaproszony wraz z osobą towarzyszącą (konkretnie: z moją żoną) przez organizatorów siódmej edycji Festiwalu Filmowego 5 Smaków. Rzecz jasna, nie tak całkiem bezinteresownie, ponieważ poproszono mnie, abym wygłosił dwie krótkie prelekcje związane z prezentowanymi azjatyckimi filmami grozy. Jak większość ludzi, nie lubię przemawiać publicznie, ale to niewielka „cena”, za możliwość bezpośredniego uczestniczenia w święcie kina azjatyckiego. Co prawda mój pobyt ze względów organizacyjno-finansowych ograniczony został do kilku dni i kilku filmów, ale to i tak wiele, jeśli weźmie się pod uwagę, że większość z pokazywanych na festiwalu obrazów nigdy nie pojawi się w polskich kinach.

AZOOMA (Gong jeong sa hoe, Korea Płd, 2012)

O co chodzi?

Yoon Young Nam jest rozwódką i samotną matką, wychowującą dziesięcioletnią córkę, Jeonju. Pewnego dnia, gdy Young Nam uczestniczy w ważnym spotkaniu biznesowym ( z zawodu jest technikiem dentystycznym) nie odbiera telefonu. Nie wie, że był to najważniejszy telefon w jej życiu. To Jeonju zadzwoniła do matki, pragnąc zapytać, kiedy odbierze ją ze szkoły. Ponieważ jednak Young Nam była zajęta i nie odebrała telefonu, dziewczynka postanowiła samotnie wrócić do domu. Po drodze zaczepił ją nieznajomy, kierujący samochodem, mężczyzna. Zwabiona obietnicą odwiezienia do matki, dziewczynka zgodziła się wsiąść do auta. Kilka godzin później zostaje znaleziona przez przechodniów: na pół przytomną, z obfitym krwawieniem z narządów rodnych. Okazuje się, że Jeonju została zgwałcona. Young Nam pogrąża się w rozpaczy, ale szybko się z niej otrząsa. Jej celem staje się schwytanie sprawcy i postawienie go przed sądem. Gdy jednak nikt nie chce lub nie może jej pomóc, Young Nam na własną rękę zaczyna szukać gwałciciela jej córki. Gdy udaje jej się go namierzyć, ale policja pozostaje bezczynna, zranionej matce nie pozostaje nic innego jak... zemsta.

EMPIRE OF THE PASSION (Ai no borei, Japonia, 1978)

O co chodzi?

Jest rok 1895. Zwolniony z cesarskiej armii Toyoji przebywa do rodzinnej wioski. Dość szybko w oko wpada mu starsza od niego Seki, nazywana Małą Seki, żona Gisaburo - rikszarza. Początkowo kobieta, w obawie przed zazdrosnym mężem i plotkami, broni się przed natarczywymi zalotami Toyojiego. W końcu ulega, rzucając się wir szalonej miłości. Kochanek Seki ma jednak dość potajemnych spotkań i pilnowania się ze swoim uczuciem przed mieszkańcami wioski. Przekonuje kochankę, że trzeba pozbyć się Gisaburo, stojącego na drodze do ich szczęścia. Seki upija męża sake a następnie razem z kochankiem dusi małżonka. Ciało zamordowanego Gisaburo zostaje wrzucone do starej, wyschniętej studni w lesie. Mijają trzy lata. Toyoji i Seki nadal są kochankami, lecz starają się jak najmniej spotykać, udając przed sąsiadami, że nic ich nie łączy. Ale ich romans i zbrodnię, która stała się owocem ich miłości, coraz trudniej ukryć. Gdy w wiosce zjawia się wścibski inspektor policji, sytuacja kochanków pogarsza się jeszcze bardziej. Mimo iż za morderstwo grozi kara śmierci, Toyoji i Seki wciąż się spotykają i kochają.

BLIND SHAFT (Mang jing, Chiny, 2003)

China is short of everyting, but no people

/cytat z filmu/

O co chodzi?

Chiny, lata współczesne. Song Jinming i Tang Zhaoyang są sezonowymi górnikami i... mordercami. Podróżują po kraju, zatrudniając się w prywatnych, nielegalnych kopalniach. Tam też szukają swoich ofiar: biednych, pochodzących z prowincji migrantów, którzy w poszukiwaniu pracy zawędrowali tak daleko, że utracili kontakt z rodziną. W mroku kopalnianego szybu, wyczekując odpowiedniej chwili, zabijają swą ofiarę, następnie pozorując nieszczęśliwy wypadek. Ponieważ szefowie kopalni nie zadają zbędnych pytań o pochodznie czy rodzinę, Song i Tang bez trudu przekonują, że są krewnymi zmarłego i że należy im się odszkodowanie. Ci zaś w obawie o własny nielegalny interes, płacą za milczenie. Po skutecznym wyłudzeniu pieniędzy mężczyzni udają się do pobliskiego miasta, gdzie wśród szukajacych pracy migrantów, wypatrują kolejnej ofiary. Wkrótce uwagę Tanga przyciąga szesnastoletni Yuan Jingming, który wydaje się być idealną ofiarą. Song ma jednak moralne opory: ma syna w podobnym wieku. Może dlatego, zaczyna odczuwać sympatię do naiwnego i wciąż jeszcze bedącego dzieckiem Yuana. Tang jednak nie zamiaru zmieniać dotychczasowych metod działania.

MISSING (Sil Jong, Korea Płd, 2009)

O co chodzi?

Hyeon-jeong oraz młodsza, Hyeon-ah są rodzonymi siostrami. Młodsza z sióstr ma jednak dosyć niańczenia przez starszą, wyrywa się wraz młodym mężczyzną na wieś. Na wsi w domku należącym do sześćdziesięcioletniego Pan-gona, właściciela niegdyś dobrze prosperującej, a dziś znajdującej się w ruinie, restauracji. Dziewczyna od razu zwraca uwagę na dziwne zachowanie starszego mężczyzny ostentacyjnie gapiącego się na jej zgrabne nogi. Mężczyzna zbywa utyskiwania Hyeon-ah żartem. Wkrótce jednak osobiście przekonuje się, że intuicja nie myliła dziewczyny. Pan-gon morduje mężczyznę a następnie obezwładnia dziewczynę i zamyka w metalowej klatce. Od tej pory dla Hyeon-ah zaczyna się prawdziwa gehenna. Upokarzana, codziennie w brutalny sposób gwałcona, bita oraz torturowana marzy tylko tym, żeby przeżyć. I żeby odnalazła ją Hyeong-jeong. Starsza siostra zaniepokojona milczeniem Hyeong-ah wyrusza na poszukiwania zaginionej siostrzyczki. Dociera do wioski, z której miała ostatnią wiadomość od siostry. Pokonując niechęć miejscowego stróża prawa, wypytując okolicznych mieszkańców, w końcu trafia do Pan-gona. Ten zbywa ją w łatwy sposób i być może dziewczyna wróciłaby z niczym do Seulu, gdyby nie miejscowa doręczycielka kawy (czyli prostytutka), która widziała Hyeon-ah przed domem Pan-gona. Hyeon-jeong ponownie udaje się pod posiadłość byłego właściciela restauracji. Nie zdaje sobie sprawy, że pcha się prosto w paszczę lwa.

SUN SCARRED (Taiyô no kizu, Japonia, 2006)

O co chodzi?

Toshiki Katayama jest pracownikiem biura projektów; typowym salarymanem. Pewnego wieczoru wracając do domu w jednym z zaułków dostrzega grupę wyrostków, którzy katują bezdomnego. Na zwrócenie uwagi nastolatkowie odpowiadają agresją. Wywiazuje się między nim bójka, w wyniku której salarymanowi udaje się pokonać przeciwników. Jednym z nich jest Akira Kamiki, młodzieniec, który zaatakował Katayamę nożem. Sprawa znajduje swój finał na pobliskim komisariacie., ale bez żadnych konsekwncji dla młodocianych napastników. Wydaje się, że bójka między Katayamą a bandą wyrostków na tym się zakończy, ale po pewnym czasie dochodzi do tragedii. Yoka, żona Toshiki traci z oczu kilkuletnią córeczkę, Ayano, bawiącą się na placu zabaw. Ciało zamordowanej dziewczynki zostaje znalezione po kilku dniach. Wkrótce policja łapie również sprawcę tej okrutnej zbrodni: Akirę Kamikiego. Ponieważ sprawca jest nieletni może być skazany jedynie na pobyt w poprwaczaku. Pogrążona w rozpaczy Yoko popełnia samobójstwo, skacząc z dachu, natomiast przepełniony cierpieniem, gniewem, bezradny wobec bezdusznej litery prawa Katayama zamierza za wszelką cenę pomścić śmierć najdroższych mu osób.. Okazja ku tem pojawia się, gdy po odsiedzeniu niecałych dwóch lat Akira wychodzi na wolność.

DREAM HOME (Wai dor lei ah yut ho, Hongkong, 2010)

In a crazy city, lf one is to survive, he's got to be more crazy.
/ cytat z filmu/

O co chodzi?

Cheng Lai-Sheung jest młodą, samotną kobietą, która od dzieciństwa marzy o własnym mieszkaniu z widokiem na morze. Ciężko pracuje na dwa etaty: w banku i w sklepie obuwniczym, odmawia sobie wszelkich rozrywek i odkłada pieniądze na mieszkanie. Gnieździ się w małym mieszkanku z młodszym bratem i chorym na raka płuc ojcem. Wdaje się też w romans bez perspektyw z żonatym mężczyzną, licząc na jego finansowe wsparcie. W końcu jej wytrwałość zostaje nagrodzona i Cheng udaje się trafić na luksusowe lokum (oczywiście, z widokiem na morze) w okazyjnej, choć wcale nie małej, cenie. Sytuacja na rynku nieruchomości jest jednak niestabilna i nagle ceny zaczynają niebotycznie rosnąć. Sprzedawca, para Chińczyków, żąda dwa razy więcej od Cheng. Ta jest kompletnie załamana, ponieważ nie ma tyle pieniędzy. Kumulowana w Cheng frustracja znajduje gwałtowne ujście w zbrodniczym planie, które kobieta postanawia zrealizować. Wkracza do budynku, w którym miała mieć własne mieszkanie i systematycznie, w okrutny sposób morduje lokatorów, których było stać na kupno mieszkanie, o którym marzyła Cheng.